راهنمایی و آموزش والدین از زایمان تا رشد

مهم‌ترین مساله در بدشکلی‌های زاویه‌دار در استخوان‌ها، تشخیص علت‌های پاتولوژیک است و تقریبا تا هشت سالگی برای درمان آن جراحی توصیه نمی‌شود.

بدشکلی‌های زاویه‌دار اندام‌های تحتانی از جمله پای پرانتزی، بیشترین علت مراجعه والدین کودکان به کلینیک‌های ارتوپدی است.

یکی از شایع‌ترین علت‌های مراجعه، تغییرشکل یا بدشکلی‌های باز، چرخشی و دردهای ساق و اندام‌های تحتانی است.

پای پرانتزی یا قوس پا شایع‌ترین بدشکلی استخوان‌های پا در بین کودکان به شمار می‌رود. از بدو تولد تا دو سالگی در همه کودکان نوعی قوس طبیعی در پا وجود دارد. تا دو سالگی میزان این انحنا تقریبا 10 درجه است و بعد از دو سالگی با رشد کودک این انحنا به صفر می‌رسد.

در حالت انحنای طبیعی قوس پا، صفحه رشد کودک هیچ‌ گونه مشکل خاصی را نشان نمی‌دهد، اما چنانچه در اثر تروما و ضربه یا صدمات مختلف به صفحه رشد آسیب وارد شود، این انحنا غیرطبیعی خواهد شد.

بسیاری از مادران به دلیل نگرانی از احتمال بروز اختلال پای پرانتزی، کودک خود را پیش از شروع به راه رفتن نزد پزشک در حالی که معمولا تا کودک راه نرود این موضوع مشخص نمی‌شود و بهتر است والدین نگرانی پیش از قدم برداشتن کودک خود نداشته باشند.

مهم‌ترین اقدام در تشخیص این عارضه، معاینه و شرح حال کامل فرد است. چنانچه صدمه و آسیبی به صفحه رشد وارد نشده باشد، جای نگرانی نیست و با پیگیری‌های لازم قابل اصلاح است.

در این شرایط نیاز به تجویز کفش یا لوازم خاص نیست، چرا که این لوازم تنها کودک را در راه رفتن محدود می‌کند و تاثیری در بهبود ندارند. پیگیری این مورد توسط والدین به این دلیل اهمیت دارد که اگر در طول رشد، انحنای پاها سیر پیش‌رونده داشته باشد، اقدامات درمانی لازم به موقع انجام شود.

عوامل بروز این اختلال علاوه بر مادرزادی بودن آن، می‌تواند هر عاملی باشد که موجب وارد شدن آسیب‌هایی به صفحه رشد کودکان شود. در این میان می‌توان به ضربه‌ها، بیماری‌های متابولیک، عفونت، آرتروزهای استخوانی یا شکستگی

هنگام تشخیص اختلال پای پرانتزی در کودکان، میزان انحنای پاها در بعد از دو سالگی با هر درجه‌ای حتی یک و دو درجه نیز عامل پاتولوژیک محسوب می‌شود و باید در این شرایط بررسی‌های لازم جهت تعیین روش درمانی انجام شود.

80 تا 90 درصد موارد پای پرانتزی خود به خود برطرف می‌شود، مهم‌ترین مساله در بدشکلی‌های زاویه‌دار، تشخیص علت‌های پاتولوژیک است و تقریبا تا هشت سالگی برای درمان آن، جراحی توصیه نمی‌شود. در سنین بالاتر که این نوع اختلال غیرقابل اصلاح است، بر اساس نیاز فرد و شدت اختلال جراحی انجام می‌شود. البته جراحی در این زمینه نیز روش‌های گوناگونی دارد.

برگرفته از: سلامت نیوز