قوانین متناسب با سن کودک
آسانترین راه روش کودک برای یادگیری رفتار شایسته ، این است که آن رفتار برایش عادت شود و بدون فکر وتامل آن را انجام دهد از نظروالدین ، کودکی که ساعتها قبل ازخواب رفتن داد و فریاد می کشد ، کودکی که کودکان دیگر راکتک می زند و گاز می گیرد، کودکی که بدغذا می شود کودکی که در کودکستان غیرقابل تحمل است کودکان مشکل آفرین محسوب می شوند.
تمام این والدین احساسی مشترک دارند و آن عدم تصور چنین وضعیتی است.
سال اول زندگی ، کودکان باید چه قوانینی آشنا شوند ؟
در طول اولین وابتدایی ترین مرحله ، پذیرش فرزند با خلق و خوی وخصوصیات هنگام تولدش است حتی اگر مبتلا به نوعی بیماری ویا حتی عقب ماندگی باشد.
انتخاب صحیح روش تربیتی در مورد فرزند مسئولیتی است که فقط و فقط به عهده ی خودوالدین است حتی مشاورین تربیتی نیز به عنوان مشاور نمی توانند این مسئولیت را از والدین بگیرند تنها کمکی که در این زمینه از مشاوران برمی آید ، راهنمایی در مورد طرز فکر درست والدین است.
شاید اطلاع از این واقعیت که کودکان حتی در دوران نوزادی قادر به درک قوانین هستند ، والدین رامتعجب کند. در موردنوزادان بهتر است به جای قوانین ، اصطلاح روابط را به کار بست.
نوزاد تازه متولد شده نمی داند که چه چیز درست و چه چیزی نادرست است .
ولی هر نوزادی قادر است عکس العمل والدینش را دربرابر رفتارخودش درک کند. او می تواند از این عمل ها وعکس العمل ها، رابطه خود را با آن تعیین نماید.
دخالت دادن احساسات مانعی بسیار بزرگ در تربیت کودکان محسوب می شود.
کودک باید بتواند به قوانین و حد ومرزهای تعیین شده اتکا نماید.
دخالت دادن احساسات ودلسوزی بی مورد به خاطر قوانینی که کودک را محدود می کند ، نه تنها محبت محسوب نمی شود بلکه باعث سرگردانی کودک خواهد شد.
دنبال کردن اهداف بی اساس همچون : (( کودک من همواره بایداز کودکان همسن خودجلوتر و بهتر باشد.)) کاملاً نامعقول است.
والدین می توانند رشد فکری وجسمی را تا اندازه ای تحت تاثیر قراردهند ، ولی نمی توانند آن را صددرصد تغییر دهند.
باوجود این ، هر کودکی در هر سنی می تواند رابطه بین رفتار خود وعکس العمل والدین را درک کند ، حتی کودکانی که به نحوی عقب مانده یا بیش از حد باهوش هستند.
مساله بسیار مهم این است که تنها والدین می دانند چه قوانینی برای فرزندشان مناسب است.
هرچه فرزند کوچک تر باشد ، قدرت تشخیص خوب و بددر اوکمتراست.
والدین تنها افرادی هستند که قدرت تصمیم گیری و به عهده گرفتن تمام مسئولیتها رادارند. پدر یا مادر مدبر و خردمند ، متناسب با هر مرحله از رشد فرزند خود ، مقرراتی را که او باید از آنها اطاعت کند وضع می کنند.
به این ترتیب در هر مرحله ، او حدودش راخواهد آزمود.
مثلاً اگردر صف پرداخت فروشگاه به فرزند نوپای خود شکلات ندهند ، نق می زند.
کودکان پیش دبستانی نیزاز محدودشدن تماشای تلویزیون شکایت دارند.
کودکان دبستانی هم از اینکه والدین تکالیفشان را یادآور می شوند ناراحت می شوند ؛ ونوجوانان در مورد هر مسئله و موضوعی جر و بحث راه می اندازند.
در هیچ یک از این موارد ، ایرادی به تعیین حدوحدودواردنیست. پدر یا مادر باید اطمینان حاصل کنند که فرزندشان کارهایی را که برایش بهترین است انجام می دهد.
حتی اگر با او در آن زمینه نظرهای متفاوتی داشته باشند.
والدین از او عاقل تر و با تجربه تر هستند ؛ می توانند آینده را بهتر از او ببینند ، می توانند فراتر وآنسوتر از زمان حال رادر نظر بگیرند.
تمام والدین در یک زمینه کاملاً مطمئن هستند ، و آن این است که همگی سعی می کنند کودکان خود را ازخطر دورنگه دارند.
هیچ کودک دوساله ای اجازه ندارد که در خیابان بدود ، با پریز برق بازی کند ، اشیای کوچک را دردهان بگذارد. والدین می دانند که باید بااینگونه رفتارها قاطعانه برخورد کرد ، حتی اگر کودکان از قبول آن سرباز زنند.
همان موضوع در مورداتومبیل در حال حرکت صدق می کند ، که هیچ کودکی بدون بستن کمربنداجازه ی نشستن در آن را ندارد.
تصمیم گیری در برخی زمینه های دیگر ، از قبیل ساعت خوابیدن ، تلویزیون تماشا کردن ، جمع و جور کردن ،سرساعت به خانه آمدن ، و بسیاری مسائل دیگر بسیارمشکل است.
در این زمینه هادادن اجازه ی تصمیم گیری به کودکان ، توقع غیر معقولی است. فرزندباید از جانب والدین احساس امنیت کند . او نیاز به کسی دارد که بتواند باافتخار نگاهش کند وموردستایش وی باشد.
او باید احساس کند که : (( مادرم می داند چه چیز برای من بهتر است.)) اگر والدین اجازه ی هر کاری را به او بدهند ، او خود راتنها احساس می کند.
در قبال این رفتار، فرزند والدین را بیشتر دوست نخواهد داشت ، بلکه نسبت به آنان بی توجه خواهد شد. اگر تا به امروز کودک تمام قوانین را در خانه وضع می کرده ، اکنون زمان آن رسیده است که خودوالدین مسئولیت بپذیرند وکلیات کار را به دست بگیرند.
برگرفته از :کتاب مهارتهایی برای فرزندپروری از انتشارات شرکت پژواک آرمان
تمام این والدین احساسی مشترک دارند و آن عدم تصور چنین وضعیتی است.
سال اول زندگی ، کودکان باید چه قوانینی آشنا شوند ؟
در طول اولین وابتدایی ترین مرحله ، پذیرش فرزند با خلق و خوی وخصوصیات هنگام تولدش است حتی اگر مبتلا به نوعی بیماری ویا حتی عقب ماندگی باشد.
انتخاب صحیح روش تربیتی در مورد فرزند مسئولیتی است که فقط و فقط به عهده ی خودوالدین است حتی مشاورین تربیتی نیز به عنوان مشاور نمی توانند این مسئولیت را از والدین بگیرند تنها کمکی که در این زمینه از مشاوران برمی آید ، راهنمایی در مورد طرز فکر درست والدین است.
شاید اطلاع از این واقعیت که کودکان حتی در دوران نوزادی قادر به درک قوانین هستند ، والدین رامتعجب کند. در موردنوزادان بهتر است به جای قوانین ، اصطلاح روابط را به کار بست.
نوزاد تازه متولد شده نمی داند که چه چیز درست و چه چیزی نادرست است .
ولی هر نوزادی قادر است عکس العمل والدینش را دربرابر رفتارخودش درک کند. او می تواند از این عمل ها وعکس العمل ها، رابطه خود را با آن تعیین نماید.
دخالت دادن احساسات مانعی بسیار بزرگ در تربیت کودکان محسوب می شود.
کودک باید بتواند به قوانین و حد ومرزهای تعیین شده اتکا نماید.
دخالت دادن احساسات ودلسوزی بی مورد به خاطر قوانینی که کودک را محدود می کند ، نه تنها محبت محسوب نمی شود بلکه باعث سرگردانی کودک خواهد شد.
دنبال کردن اهداف بی اساس همچون : (( کودک من همواره بایداز کودکان همسن خودجلوتر و بهتر باشد.)) کاملاً نامعقول است.
والدین می توانند رشد فکری وجسمی را تا اندازه ای تحت تاثیر قراردهند ، ولی نمی توانند آن را صددرصد تغییر دهند.
باوجود این ، هر کودکی در هر سنی می تواند رابطه بین رفتار خود وعکس العمل والدین را درک کند ، حتی کودکانی که به نحوی عقب مانده یا بیش از حد باهوش هستند.
مساله بسیار مهم این است که تنها والدین می دانند چه قوانینی برای فرزندشان مناسب است.
هرچه فرزند کوچک تر باشد ، قدرت تشخیص خوب و بددر اوکمتراست.
والدین تنها افرادی هستند که قدرت تصمیم گیری و به عهده گرفتن تمام مسئولیتها رادارند. پدر یا مادر مدبر و خردمند ، متناسب با هر مرحله از رشد فرزند خود ، مقرراتی را که او باید از آنها اطاعت کند وضع می کنند.
به این ترتیب در هر مرحله ، او حدودش راخواهد آزمود.
مثلاً اگردر صف پرداخت فروشگاه به فرزند نوپای خود شکلات ندهند ، نق می زند.
کودکان پیش دبستانی نیزاز محدودشدن تماشای تلویزیون شکایت دارند.
کودکان دبستانی هم از اینکه والدین تکالیفشان را یادآور می شوند ناراحت می شوند ؛ ونوجوانان در مورد هر مسئله و موضوعی جر و بحث راه می اندازند.
در هیچ یک از این موارد ، ایرادی به تعیین حدوحدودواردنیست. پدر یا مادر باید اطمینان حاصل کنند که فرزندشان کارهایی را که برایش بهترین است انجام می دهد.
حتی اگر با او در آن زمینه نظرهای متفاوتی داشته باشند.
والدین از او عاقل تر و با تجربه تر هستند ؛ می توانند آینده را بهتر از او ببینند ، می توانند فراتر وآنسوتر از زمان حال رادر نظر بگیرند.
تمام والدین در یک زمینه کاملاً مطمئن هستند ، و آن این است که همگی سعی می کنند کودکان خود را ازخطر دورنگه دارند.
هیچ کودک دوساله ای اجازه ندارد که در خیابان بدود ، با پریز برق بازی کند ، اشیای کوچک را دردهان بگذارد. والدین می دانند که باید بااینگونه رفتارها قاطعانه برخورد کرد ، حتی اگر کودکان از قبول آن سرباز زنند.
همان موضوع در مورداتومبیل در حال حرکت صدق می کند ، که هیچ کودکی بدون بستن کمربنداجازه ی نشستن در آن را ندارد.
تصمیم گیری در برخی زمینه های دیگر ، از قبیل ساعت خوابیدن ، تلویزیون تماشا کردن ، جمع و جور کردن ،سرساعت به خانه آمدن ، و بسیاری مسائل دیگر بسیارمشکل است.
در این زمینه هادادن اجازه ی تصمیم گیری به کودکان ، توقع غیر معقولی است. فرزندباید از جانب والدین احساس امنیت کند . او نیاز به کسی دارد که بتواند باافتخار نگاهش کند وموردستایش وی باشد.
او باید احساس کند که : (( مادرم می داند چه چیز برای من بهتر است.)) اگر والدین اجازه ی هر کاری را به او بدهند ، او خود راتنها احساس می کند.
در قبال این رفتار، فرزند والدین را بیشتر دوست نخواهد داشت ، بلکه نسبت به آنان بی توجه خواهد شد. اگر تا به امروز کودک تمام قوانین را در خانه وضع می کرده ، اکنون زمان آن رسیده است که خودوالدین مسئولیت بپذیرند وکلیات کار را به دست بگیرند.
برگرفته از :کتاب مهارتهایی برای فرزندپروری از انتشارات شرکت پژواک آرمان
